غرب با نگاه غریزی به شخصیّت زن، جامعه را مسخّر غرایز او می کند. جامعه ی غریزی، جامعه ای است منهای عاطفه و صمیمیّت.
انسان هرچه از عقل دورتر شده و به غریزه نزدیک تر شود؛ به همان اندازه از انسانیّت فاصله می گیرد و قدم در درّه های هولناک حیوانیّت نهاده است. در این هنگام است که ایثار، به «حماقت» و فداکاری، به «سفاهت» تفسیر می شود. هیچ جای تعجّب نیست که در این جامعه، در سینه جانیان آدم کش مدال افتخار و صلح ببینیم و تهمت جرم و جنایت را متوجه مدافعان از حریم انسانیّت نظاره کنیم.
همان گونه که انسان شخصیّت واقعی خود را هنگام عصبانیّت و بروز مشکلات، نشان می دهد؛ جامعه هم هویّت حقیقی خود را در جنگ ها در معرض نمایش وجدان بشریّت قرار می دهد. جامعه ی ایرانی و عاطفی ما، در دفاع هشت ساله از حیثیّت و شرف خویش عاطفه ی خود را به نمایش گذاشت. عاطفه ای که مردان ما از دامان پر مهر و محبّت مادران خود فرا گرفته بودند. و چنین آموختنی ممکن نبود، مگر با نگاه عاطفی به شخصیّت زن .
ذکر چند نمونه :
۱ ـ در جنگ صفّین ، وقتی که سپاه شیطانی معاویه زودتر از سپاه امیرالمؤمنین علی «علیه السلام» به آب رسیدند راه آب را بستند و اجازه برداشت آب را به سپاه اسلام ندادند؛ سپاه اسلام به آن ها یورش برده و بر آب مسلّط شدند. در این هنگام، عدّه ای گفتند: حالا ما راه آب را بر آن ها میبندیم! امّا امام علی «علیه السلام» اجازه چنین کاری را نداد و دستور داد راه آب را برای مشک به دوشان لشکر معاویه باز بگذارند.
۲ ـ در یکی از عملیات های هوایی و در اوایل صبح، جنگنده ای به طرف عراق حرکت کرد تا پلی استراتژیک را مورد هدف قرار دهد. خلبان این هواپیما وقتی به بالای پل رسید مشاهده کرد که یک اتومبیل غیر نظامی در روی پل در حال حرکت است. او برای این که آن افراد غیر نظامی آسیب نبینند ـ علی رغم تمام خطراتی که در خاک دشمن او را تهدید می کرد ـ یک بار منطقه را دور زد تا ماشین از روی پل دور شود، و بعد آن پل را مورد هدف قرار داد و با افتخار به کشور اسلامی خود بازگشت.
دنیای غرب در کمتر از یک قرن اخیر جنگ هایی به راه انداخت که روی چنگیزها و تاتارها را سفید کرد. آن ها در جنگ های خود به خوبی نقاب از چهره غریزی و غیر عاطفی خود برداشتند و به همگان نشان دادند که ظاهر زیبا و جذابشان چیزی جز ماری خوش خطّ و خال نیست.
